Nieuws – 24 Jul 2019 door Tjeerd van der Schee - Directeur
Met veel bewondering volg ik al decennia heel veel verschillende soorten goede doelen. Doelen die strijden tegen slavernij, doelen die lokale armoede proberen op te lossen, doelen die gevangenen ondersteunen, doelen die ernstige ziekten proberen uit te roeien. Bijzonder dat er zoveel mensen zijn die ooit het Popey gevoel hebben gehad. “This is all I can’t stands, I can’t stands no more”.
Het gevoel van bewondering is bij mij vrij snel overgeslagen naar de actiemodus. Als jongvolwassen vrijwilliger ging ik helpen met kindervoetbalkampen, in een lokale kerk, bij projecten voor arme kinderen in Afrika, microkredieten in Sierra Leone en op meer plekken daar waar ik bewondering voor had. En toen ging ruim 10 jaar geleden de carrièreladder een rol spelen. Mijn passie en energie werden opgeslokt door de bedrijven waarin ik werkte en ook werk. Een gezin vult daarnaast de overige uurtjes van de dag en daarmee verdween de ruimte om nog veel te kunnen doen.
Een mooi alternatief voor mij is financieel kunnen bijdragen aan goede doelen. Ze hebben immers niet alleen handen nodig, maar ook centen. Een jaar geleden werd ik door iemand aangesproken die las dat wij met Copijn en GrijsGroen ook een deel van onze winst overmaken naar goede doelen. Al vrij snel deponeerde diegene een brute uitspraak: ‘het dienen van goede doelen is louter egoïstisch’. Mijn volledige emotie wilde op een net zo brute manier antwoorden, maar ik besloot even na te denken. Diegene onderbouwde het statement namelijk wel goed, zo moest ik toegeven. Het is immers zo dat het goed voelt als je wat kunt doen voor anderen. En misschien is het, eerlijk is eerlijk, ook wel zo dat ik ook wel iets doe voor anderen omdat ik weet dat het erna lekker voelt. Een beetje drugsachtig misschien wel, verslavend.
De discussie heeft mij ertoe bewogen om in een druk leven niet alleen geld te blijven storten. Het heeft mij terug in actie geplaatst. Eén dag in de maand offer ik een werkdag op om iets voor anderen in Nederland te doen die het nodig hebben. Maar bewust ook iets wat mij iets kost. Iets wat letterlijk pijn doet aan het lichaam of weerzin biedt aan de geest. De eerste klus is in volle gang. We leggen een tuin aan voor een eenzame, lichamelijk beperkte en arme vrouw. Na twee dagen buffelen heb ik een peesontsteking opgelopen, waardoor mijn arm pijn doet.
Als ik diegene nog eens tegenkom zal ik vertellen dat het niet meer alleen voor egoïsten is. Dit soort werk geeft namelijk geen onverdeeld goed gevoel! Maar het maakt de wereld wel een stukje mooier. En die wetenschap zorgt voor #Werkgeluk bij mij en mijn mensen die meehelpen. Wel eens nagedacht hoe jij de wereld wat mooier kunt maken? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal! De #bewondering blijft! Ik hoop je een heel klein beetje te hebben mogen inspireren ook eens na te denken hierover. En dan iets minder bruut dan mijn gesprekspartner destijds deed.
Tjeerd van der Schee
Directeur & Ondernemer binnen Copijn en GrijsGroen